حسین منزوی

(۱۳۸۳ ـ ۱۳۲۵)

حسین منزوی شاعر غزل‌سرا در سال ۱۳۲۵ شمسی در شهر زنجان دیده به جهان گشود و تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران ناتمام رها کرد و به رشته جامعه‌شناسی روی آورد. امّا پس از مدتی به زادگاه خود بازگشت و تا آخر عمر در این شهر باقی ماند. اوّلین دفتر شعرش حنجره زخمی تغزل با همکاری انتشارات بامداد در سال ۱۳۵۰ منتشر شد. سپس وارد رادیو تلویزیون ملّی ایران شد و در گروه ادب امروز در کنار نادر نادرپور شروع به فعالیّت کرد. چندی هم مسئول صفحه شعر مجله ادبی رودکی بود و در سال نخست انتشار مجلّه سروش نیز با این مجله همکاری داشت.

(طرح نو، ۱۳۸۷: ۱۳)

منزوی را باید از بزرگ‌ترین غزل‌سرایان معاصر فارسی دانست که ضمن وفاداری به ساختار سنّتی غزل، در زبان و دایره واژگان نوآوری‌های دلنشینی را رقم زد. شعر او بیشتر حول مضامین عاشقانه می‌چرخد، با این حال از رویکرد اجتماعی و ملّی هم دور نیست.

آثار او عبارتند از «عشق در حوالی فاجعه» ـ «از ترمه و تغزل» ـ «از کهربا و کافور» ـ «از شوکران» ـ «شکر» ـ «این ترک پارسی‌گوی» (تحلیل و بررسی شعر شهریار). سرانجام استاد حسین منزوی در سال ۱۳۸۳ شمسی در سن ۵۸ سالگی بر اثر عارضه قلبی و بیماری ریوی در تهران درگذشت.

ایران من

(طرح نو، ۱۳۸۷: ۱۳)