محمّد رنجی تبریزی

(        ـ ۱۳۴۰)

 

محمّد رنجبر باهر متخلص به «رنجی تبریزی» در سال ۱۳۴۰ شمسی در شهر تبریز دیده به جهان گشود. ایشان تحصیلات دوران راهنمایی را در هُنرستان موسیقی آغاز کرد و با هُنر اصیل موسیقی آشنا شد. پس از آن عاشق و شیفته دیوان حافظ شیرازی گردید و سرودن شعر را آغاز نمود. در طول سال‌ها با مجموعه اشعار بزرگانی چون استاد شهریار، استاد نظمی تبریزی آشنایی کامل یافت و به ترتیب از محضر اساتیدی چون نظمی تبریزی، عابد تبریزی، امیرعلی آذرطلعت، استاد شیدا، استاد دولت آبادی و… کسب شعر نمود و پس از آن سال‌ها سروده‌های خود را در محافل شعر و ادب ارائه نموده است.

محمّد رنجی با شاعر دل‌سوخته استاد جلال محمدی انس و الفت دیرینه دارد، و در اکثر جشنواره‌ها و کنگره‌های سراسری شعر شرکت کرده و در وادی شعر و ادب از متقدّمین بیشتر به صائب تبریزی، بیدل دهلوی، حافظ و سعدی و از متأخرین به تمامی اساتیدی که بر او لطف استاد دارند ارادت داشته است.

اکثر اشعار و غزلیّات رنجی تبریزی دارای شیوه خاص و منحصر به فرد خود شاعر می‌باشد و در شعرهایش تمام سبک‌ها و صناعات ادبی را رعایت می‌کند و احتمالاً به زودی به زیور طبع آراسته شود.

 

ایران من

نام و یادت بس که شیرین است در کامم از آن عشق من افزون‌تر از فرهاد می‌خواهم تو را خاک پاکت توتیای دیده‌ خود می‌کنم چون بهشت عاشقان آباد می‌خواهم تو را در گلوی خسته و خشکیده‌ دوران همه نای در نای ای وطن فریاد می‌خواهم تو را مأمن امن من ای ایران سرافراز من دور از هر ظلم و استبداد می‌خواهم تو را آه ای عنقای کوه قاف آمالم، وطن در امان از فتنه‌ صیاد می‌خواهم تو را همچو «رنجی» ای وطن ای مهد عشق و آرزو شاد می‌خواهم تُرا، آباد می‌خواهم تو را